In de Leeuwenkuil

Zaterdag 5 september 1959, 2e Oosterparkstraat 190 HS

Mijn naam is Peter Rijs, zoon uit het gezin van André Rijs uit Amsterdam en Lily van der Veur uit Maastricht. Bij onze aankomst in de 2e Oosterparkstraat telde het gezin 4 kinderen: Mijn oudste zus Germaine, oudere broer André en jongere zus Louise. 

Na een ‘rustige’ periode kwamen daar vanaf 1961 resp. mijn broer John, tweeling zussen Lillian + Anita en allerjongste broer René bij. Onze opa Pierre van der Veur, woonde óók bij ons, doch had zijn slaapverblijf op de lattenzolder, waarvoor hij telkens naar buiten moest om de deur er naast naar boven te gaan. 

En let wél, dat alles in een 2 kamer benedenwoning 2e Oosterparkstraat 190 HS, met achter een veranda en trap naar beneden en voor mijn gevoel een zéér grote achtertuin. De straat is inmiddels gerenoveerd. Veel is verdwenen, maar ons huis staat er nog!

Hier werd niet alleen gewoond, maar ook gewerkt! Mijn vader had net als zijn vader de Kleermakers Vakschool doorlopen en werkte thuis als designer; croupier; kleermaker aan allerlei maatkleding voor dames- en heren kleding. 

In de woonkamer stonden hiervoor een industriële lok- en naaimachine. Onze moeder hielp hem voor zover dat mogelijk was met een druk gezinsleven. 

Al met al een groot gezin, wat normaal was in die tijd. Maar 8 kinderen was nog weinig!  Ik herinner mij gezinnen met méér dan 10 en zelfs één met 13 kinderen. De straten en pleinen waren op enkele auto’s ná, nog leeg en dus onze speelplaats. Er werd veel buiten geleefd, iedereen kende elkaar en de saamhorigheid was groot. 

Zoals gezegd, was mijn vader o.a. kleermaker van beroep. Hij werkte toen in de confectiezaak hoek Dam-Nieuwendijk, waar nu H&M is gevestigd. Naast veelal maatwerk, stonden de grote etalages vol met op kleine schaal in samenwerking met thuiswerkers gefabriceerde mantelpakjes, suéde- en leren jasjes van goede kwaliteit. 

Om die kwaliteit aan het grote Amsterdamse publiek te tonen, waren bij Circus Boltini een 3-tal jonge welpje geleend die vrolijk door de etalages stapten. De slogan was: “Onze kleding is zó sterk, dat zelfs een leeuw die niet de baas kan”.  

Op Zondag echter was de winkel gesloten. De baas had daarom mijn vader gevraagd of hij de leeuwtjes mee naar huis wilde nemen. Als rasechte- en gemoedelijke Amsterdammer vond hij dit direct OK. Wij hadden immer een grote achtertuin, met links tegen de wand van het ‘Grote Herenhuis’ ons lege kippenhok. 

De kippetjes waren al enige tijd terug door ons als kleine hummeltjes kaal geplukt, waarna mijn moeder er kroketjes van had gemaakt. Nu werd met hulp van enkele buurtjongens dit kippenhok toen snel omgetoverd naar een leeuwenverblijf.  

Ik ben inmiddels 66 jaar oud, maar kan mij de binnenkomst van deze 3 leeuwtjes nog goed herinneren. Nu moeilijk voor te stellen. Maar écht hoor! Daar zaten we dan: vier snotapen op de veranda in de achtertuin van een Amsterdamse volksbuurt, met 3 jongen leeuwtjes op schoot om ze de fles melk te geven. En ná afloop uiteraard spelen met deze heerlijk grote katten.  

De kamer aan straatzijde was onze slaapkamer. Door het raam kon ik zien dat mijn vader een bord plaatste om ieder die dat wilde te laten mee genieten van deze bijzondere gebeurtenis.

En reken maar dat het druk werd! Entreeprijs was één dubbeltje, met aan ’t einde van de dag een opbrengst van 16,25 harde Hollandse Guldens. Dit bedrag werd geschonken aan de Polioclub Amsterdam. 

De leeuwen zijn nog enige tijd bij ons gebleven en werden een week later ingezet bij de opening van een nieuwe confectiezaak met de toepasselijke naam DE LEEUWEN gevestigd in de Van Woustraat 148-152, waar nu AH gevestigd is.  

Dit feest kon natuurlijk niet oneindig doorgaan. Ik weet niet meer wanneer exact, maar op een gegeven moment zijn de welpen weer terug naar Circus Boltini gegaan. 

Uiteraard zijn er vele foto’s gemaakt van ons en ieder die destijds onze achtertuin heeft bezocht. Zelf hebben wij er niet één meer, omdat ons gehele familie fotoarchief tijdens een brand verloren is gegaan. Zijn er lezers die hierbij zijn geweest en nog wél foto’s hebben, plaats ze a.u.b. dan in reactie op deze anekdote. 

Dit verhaal is met toestemming overgenomen van de website van het Geheugen van Oost